PROLOG

Nie no, znowu to samo. Ja się chyba zaraz zabije; czemu bóg obdarzył mnie taką niezdarnością? Mama miała rację, żebym nigdzie sama nie jechała bo się znowu zgubię. Gdzie ja w ogóle jestem? Dobra, widzę jakiś napis WELCOME TO POLAND.

 - W czym mogę pomóc? - pyta mnie jakaś wysoka ruda kobieta o sztucznym usposobieniu twarzy. Jest coś takiego w ogóle? Nie ważne. Każda kobieta przy moim 165cm jest ode mnie wyższa. Ni kij ni pietrucha nie rozumiem co tam ona do mnie gada. Wnioskuje, że o to może pytać; no bo o co innego się pyta gdy się widzi zgubioną osobę.

- Nie – odpowiedziałam po szwedzku bo co innego miałam powiedzieć. Idę dalej coraz bardziej sfrustrowana. Cholera, jednak mogła mi pomóc. Cofam się, ale jej już nie ma. Usiadłam sobie bezradnie na krześle. Obok mnie stoi mała pomarańczowa walizka która daje po oczach. Musze jakoś się wyróżniać, nie? Właściwie po co ja tu siedzę? Wstałam i poszłam do wyjścia na postój taksówek.

- Można do tego hotelu? – zapytałam miłego starszego pana po angielsku, bo zauważyłam że szwedzki to tutaj obcy język.

Spojrzał na mnie dziwnie i zaczął się śmiać. O co mu chodzi? Pokazał mi palcem za mnie. Boże, jaka ja jestem głupia. Hotel, w którym miałam nocować, znajduje się pięć kroków od wyjścia. Podziękowałam zażenowana panu i idę sobie do niego. Co z tego, że z pięć razy bym wyrąbała nosem o asfalt, co z tego że przejechałby mnie jakiś pacan. Mężnie idę( kobieta mężnie?) sobie do wejścia. A tak w ogóle jestem Olivia i przyjechałam na wakacje do Polski. Czuję, że wakacje jedne z najlepszych. Zresztą każde takie są.

- Ej no uważaj – nie no tego też nie zrozumiałam, ale co innego może powiedzieć wysoki jak drzewo facet gdy taka mała niezdarna zakręcona brunetka jak ja na niego wpadnie.

- Sorry – odpowiedziałam zła i weszłam do holu. Ulala jakie luksusy.Dobra, nie komentuje. idę sobie dalej.